ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΓΟΡΙ ΚΑΙ Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ;;;;;

Το βιολογικό φύλο (sex) ενός ατόμου είναι γενετικά καθορι­σμένο. Υπάρχει και το κοινωνικό φύλο (gender), που είναι πολιτισμικά και κοινωνικά κατασκευασμένο. Ένα από τα πρώτα -αν όχι το πρώτο- πράγμα που ρωτούν οι γονείς στον υπέρηχο είναι το φύλο του παιδιού τους. Αυτόματα, αμέσως μετά, το δεύτερο που κάνουν είναι να ονειρεύονται (συνειδητά ή ασυνείδητα) το μέλλον του. Σχεδόν πάντα οι γονείς έχουν συγκεκριμένες προσδοκίες από τα αγόρια και άλλες από τα κορίτσια, με αποτέλεσμα να τα επιβραβεύουν για διαφορετικές πράξεις. Συχνά ενθαρρύνουν τους γιους τους να είναι πιο ανταγωνιστικοί και ανεξάρτητοι σε σχέση με τις κόρες τους. Στα αγόρια δίνουν ηλεκτρονικά παιχνίδια και όπλα και στις κόρες κούκλες και κουζινικά. Ένα αγόρι που παίζει με κούκλες θα προκαλέσει την αμηχανία, αν όχι την αντίδραση των γονιών του, με αποτέλεσμα να αποθαρ­ρύνεται από τα «κοριτσίστικα» παιχνίδια. Έτσι, μέσα από αυτές τις διαδικασίες, τα αγόρια και τα κορίτσια αποκτούν διαφορετικές εμπειρίες ανάλογα με το φύλο τους, και σαν αποτέλεσμα διαφορετικές συνήθειες και χαρακτηριστικά προσωπικότητας.

Από πολύ μικρή, λοιπόν, ηλικία τα αγόρια μαθαί­νουν πως οι άντρες πρέπει να είναι δυνατοί, επιθε­τικοί, ανεξάρτητοι, γενναίοι, ηγεμονικοί και όχι πολύ συναισθηματικοί. Αντίστοιχα, τα κορίτσια πρέπει να δείχνουν αδύναμα, ευγενικά, συναισθηματικά και με καλούς τρόπους. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα: Είναι αυτά τα στερεότυπα βοηθητικά για την υγιή ανάπτυξη της ταυτότητας του φύλου τους ή μήπως περιορίζουν τις κλίσεις και τις ικανότητές τους; Για παράδειγμα, αν ένα κορίτσι δείξει μια προτίμηση στις μηχανές ή στα αυτοκίνητα, δεν θα είναι λάθος να χαρακτηρίσουμε την κλίση του αυτή ως έλλειψη θηλυκότητας; Και αν ένα αγόρι δείξει μια προτίμηση στη μαγειρική, δεν είναι αποτρεπτικό για την κλίση του αν του πούμε πως το μαγείρεμα είναι γυναικεία δουλειά; Σύμφωνα, πάντως, με τους ειδικούς, τα αγόρια που διδάσκονται πως «οι άντρες δεν κλαίνε», στην ενήλική τους ζωή δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και μπορεί να γίνουν εσωστρεφείς και να παρουσιά­σουν ελλείψεις στις κοινωνικές τους σχέσεις. Όταν έχουν μάθει πως είναι ντροπή να παίζουν με κουζινικά, πιθανώς αργότερα να νιώσουν αμηχανία όταν κρατήσουν αγκαλιά το παιδί τους ή τους φερθεί η σύντροφος τους τρυφερά. Σε κάποιες άλλες παλαι­ότερες εποχές, πιθανότατα να μην αντιμετώπιζαν κανένα πρόβλημα, αλλά σε μια εποχή σαν τη δική μας, που οι άντρες όλο και περισσότερο ασχολού­νται ενεργά με τα παιδιά τους και όλο και πιο συχνά συμμετέχουν στο νοικοκυριό, κάθε άλλο παρά σωστό είναι αυτό το στερεότυπο. Σύμφωνα με τελευταίες έρευνες, αγόρια και κορίτσια που δεν έχουν έντονα ανεπτυγμένα τα στερεότυπα του φύλου τους τείνουν να έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, κατανόηση και ευελιξία στις κοινωνικές τους σχέσεις. Σαν ενήλικοι, ολοκληρώνονται ευκολότερα επαγγελματικά, μιας που η συμπεριφορά τους είναι σαφώς πιο προσαρ­μοσμένη στις απαιτήσεις των καιρών μας.  Αντίθετα, ενήλικοι που μεγάλωσαν με τα αυστηρά πρότυπα του φύλου τους, είναι πιο δυσπροσαρμοστικοί, οι άντρες παρουσιάζουν πιο εύκολα προβλήματα έκφρασης συναισθημάτων και οι γυναίκες νιώθουν ανίσχυρες και μειονεκτικά. Γι’ αυτό καλό θα ήταν κάθε γονιός να προωθήσει μια πιο ισορροπημένη διαπαιδαγώ­γηση όσων αφορά το φύλο των παιδιών. Πρέπει να μάθουμε στους γιους μας πως δεν είναι ντροπή να έχουν συναισθήματα και να τα εκφράζουν, πως δεν υπάρχουν αντρικές και γυναικείες δουλειές στο σπίτι, αλλά μόνο δουλειές που πρέπει να γίνουν, και πως τη δύναμη τους πρέπει να τη χρησιμοποιούν για να προστατεύουν τα πιο «αδύναμα» μέλη της οικογένειας και όχι για να επιβάλλονται σε αυτά. Παρομοίως, τα κορίτσια οφείλουν να μάθουν πως δεν είναι ντροπή να παίζουν με τουβλάκια ή με ηλεκτρονικούς υπο­λογιστές, πως και οι γυναίκες και οι άντρες είναι εξίσου καλοί οδηγοί και πως το φύλο τους δεν θα τους βάλει περιορισμούς στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Αυτά θα βοηθήσουν τα παιδιά να απο­κτήσουν προσαρμοστικότητα και αυτοπεποίθηση, αξίες ιδιαίτερα χρήσιμες για τη ζωή τους.