Μπορείτε να τους εντοπίσετε ακόμα και στο σούπερ μάρκετ. Είναι αυτές οι μανούλες που στο καρότσι με τα ψώνια έχουν το παιδί τους στην ειδική θέση, τυλιγμένο με ειδικό κάλυμμα για να το προστατεύσουν από τα απειλητικά μικρόβια. Μπορείτε να τις δείτε και στην παιδική χαρά, να παίζουν το ρόλο του μεσολαβητή στη διαμάχη του 7χρονου παιδιού τους με τα άλλα παιδάκια για το ποιος θα κάτσει πρώτος στην κούνια. Είναι οι γονείς αυτοί που τηλεφωνούν διαρκώς στο σχολείο του παιδιού τους να ρωτήσουν τους καθηγητές για τη βαθμολογία του. Μπορείτε να τους δείτε ακόμα και στο πανεπιστήμιο, να κανονίζουν ποια μαθήματα θα παρακολουθήσει το παιδί τους, πως θα φτιάξει το φοιτητικό του σπίτι ή σε ποια τράπεζα θα ανοίξει λογαριασμό, πάντα έχοντας συνεχή τηλεφωνική επαφή μαζί του. Κι ενώ σε πολλές κοινωνίες η παραπάνω συμπεριφορά είναι σταθερή αξία για τους γονείς, ειδικοί υποστηρίζουν ότι μια τέτοια στάση δεν είναι ιδανική. Είναι απλά μια αγχώδης, υπερ-προστατευτική συμπεριφορά.
Τα περισσότερα από τα εκατομμύρια που ξοδεύονται κάθε χρόνο σε εξοπλισμό bebe ξοδεύονται στην πραγματικότητα γιατί οι διαφημιστές μας έχουν φοβίσει ότι χωρίς αυτό το παιδί μας δεν θα είναι καλά ή γιατί όλοι όσοι ξέρουμε έχουν μια ειδική στράτα, ένα τελευταίας τεχνολογίας καρότσι ή αγοράζουν τις πιο τέλειες πάνες. Είναι αυτό που ονομάζεται μητρικός υπερ-καταναλωτισμός, αγοράζουμε πράγματα για το παιδί μας γιατί μας κάνει να νιώθουμε καλύτεροι γονείς.
Αργότερα, όταν το παιδί ξεκινά το σχολείο, οι πιθανότητες να πέσουμε στην παγίδα της υπερ-προστασίας πληθαίνουν. Πολλοί γονείς ανησυχούν ακόμα και για τον παιδικό σταθμό που θα πάει το παιδί τους. Βλέπουν τον κόσμο πολύ ανταγωνιστικά και εισάγουν και τα παιδιά τους από πολύ μικρή ηλικία στην ανταγωνιστικότητα. Στην ηλικία που το παιδί, μεγάλο πια, είναι έτοιμο να πάει στο πανεπιστήμιο, το άγχος είναι συχνά εκτός ελέγχου.
Κι ενώ η αγχώδης γονική συμπεριφορά μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα βραχυπρόθεσμα, υπάρχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες. Οι υπερ-προστατευτικοί γονείς μεγαλώνουν παιδιά που είναι συναισθηματικά εύθραυστα, παιδιά που δεν μπορούν να σταθούν μόνα τους στη ζωή, να λάβουν αποφάσεις και να αντιμετωπίσουν την αποτυχία. Αντίθετα, αν ένα παιδί έχει μάθει ότι δεν μπορεί να επιζήσει αν δεν είναι εκεί η μαμά ή ο μπαμπάς για να τον γλιτώσουν και να τον προστατεύσουν, αυτό έχει αντίστροφα αποτελέσματα. Συχνά, τα παιδιά που ζουν σε ένα υπερ-προστατευτικό περιβάλλον, θέλουν μεγαλώνοντας να διεκδικήσουν την παιδική τους ηλικία , μια περίοδο που θα έπρεπε να είναι λιγότερo αγχώδης. Έτσι μετά το πανεπιστήμιο, αντί να μπουν κατευθείαν στη αγορά εργασίας και να χαράξουν το δρόμο τους, περιπλανώνται άσκοπα προσπαθώντας να ζήσουν μια δεύτερη εφηβεία.
Αγαπήστε τα παιδιά σας γι αυτό που είναι
Κανείς δεν υποστηρίζει ότι η γονική μέριμνα μπορεί ή πρέπει να είναι απαλλαγμένη από κάθε άγχος. Αυτό που όλοι προτείνουν είναι ότι οι γονείς πρέπει να αγαπούν τα παιδιά τους γι αυτό που είναι, όχι γι αυτό που εκείνοι θα ήθελαν να είναι. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι σε όλα. Έτσι το να πάρει το παιδί μας σε όλα τα μαθήματα 20αρια,είναι μάλλον κάτι που εμείς θέλουμε και όχι η αντανάκλαση των πραγματικών δυνατοτήτων του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου